UWAGA
Strona jest ponownie oddana do uzytku po zabiegach konfiguracyjnych. Jeśli zobaczą Państwo na niej jakieś błedy techniczne, prosimy o ich zgłoszenie.

Większość artykułów w portalu to nasze własne teksty z kluczowych dziedzin związanych z naszą misją. Spora część materiałów pochodzi też z polskiej wersji Wikipedii, gdzie były odrzucone ze względu na politykę redaktorów (przeczytaj o krytyce Wikipedii). Są też i takie, które zostały przeniesione na nasze strony, gdyż stanowią istotne uzupełnienie merytorycznej treści naszego serwisu. Wszystkie artykuły podlegają edycji przez naszych Użytkowników, dlatego ich wersje mogą się różnić od prezentowanych na innych witrynach.

Arkaim

Z Wedapedia
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Arkaim
Аркаим
Ilustracja
Państwo

 Rosja

Powierzchnia

2 ha (4,9 akra) km²

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Arkaim”
Brak mapy: Rosja
Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Arkaim”
Brak mapy: Europa
Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Arkaim”
Brak mapy: Obwód_czelabiński
Ziemia52,6492611°N 59,5714428°E/52,649261 59,571443
Portal Rosja

Arkaim (ros. Аркаим) to stanowisko archeologiczne starożytnej ufortyfikowanej osady, położonej na stepie południowego Uralu, 8,2 km (5,10 mi) z północnego zachodu na północny zachód od wsi Amurski i 2,3 km (1,43 mi) z południa na południowy wschód od wsi Aleksandrowski w obwodzie czelabińskim Rosji, tuż na północ od granicy z Kazachstanem.[1] Zostało odkryte w 1987 roku przez zespół archeologów kierowany przez Giennadija Zdanowicza, zapobiegając planowanemu zalaniu terenu pod budowę zbiornika.[2] Arkaim przypisuje się wczesnej proto-indo-irańskiej kulturze Sintaszta-Pietrowka, która według niektórych badaczy reprezentuje proto-Indo-Irańczyków przed ich podziałem na różne grupy i migracją do Azji Środkowej, a stamtąd do Persji i Indii i innych części Eurazji.[3]

Odkrycie i uratowanie stanowiska

Latem 1987 r. wysłano zespół archeologów pod kierownictwem Giennadija Zdanowicza w celu zbadania wartości archeologicznej doliny u zbiegu rzek Bolszaja Karaganka i Utiaganka, na południu obwodu czelabińskiego w regionie Południowego Uralu, gdzie jesienią poprzedniego roku rozpoczęto budowę zbiornika. Niektóre stanowiska archeologiczne w okolicy były już znane, ale nic ciekawego tam nie odkryto i nie zostały uznane za warte zachowania. Miejsce miało być zalane wiosną 1988 roku.[2]

20 czerwca dwóch studentów, którzy wzięli udział w ekspedycji, Aleksandr Voronkov i Aleksandr Ezril, poinformowali archeologów o niezwykłych nasypach, które znaleźli na stepie. Tego samego wieczoru Zdanowicz ogłosił odkrycie. Okazało się ono punktem zwrotnym w debatach o pierwotnej ojczyźnie Indoeuropejczyków i ich migracjach, o czym dyskutowali radzieccy specjaliści od lat siedemdziesiątych.[2] W pobliżu stanowisk kultury Sintaszta-Pietrowka, wykopanych w tej dekadzie, znaleziono szczątki wczesnego rydwanu z końmi, co jasno pokazuje, że Południowy Ural był kluczowym miejscem rozwoju technologii i złożonej cywilizacji. Odkrycie Arkaim potwierdziło to przypuszczenie.[4]

Walka o uratowanie tego miejsca była trudna, ponieważ projekt zbiornika był nadzorowany przez wszechmocne wówczas Ministerstwo Zasobów Wodnych Związku Radzieckiego. Zakończenie projektu zaplanowano na 1989 r., ale budowniczowie zamierzali przyspieszyć budowę, aby wybudowano go wiosną 1988 r. Archeolodzy starali się zmobilizować opinię publiczną do ratowania Arkaim, początkowo żądając wstrzymania projektu do 1990; w ich obronie wystąpili akademicy i osoby publiczne. W marcu 1989 roku Prezydium Uralskiego Oddziału Akademii Nauk Związku Radzieckiego formalnie ustanowiło laboratorium naukowe do badania starożytnej cywilizacji obwodu czelabińskiego. Zwrócono się do Rady Ministrów Federacji Rosyjskiej o uznanie tego obszaru za obszar chroniony o wartości historycznej.[3]

W następnych miesiącach Ministerstwo Zasobów Wodnych szybko straciło władzę, gdy Związek Radziecki zaczął się rozpadać. W kwietniu 1991 r. Rada Ministrów oficjalnie odwołała budowę zbiornika i ogłosiła Arkaim „muzeum historyczno-geograficznym”.[3]

Struktura Arkaim

Widok na Arkaim i najbliższe otoczenie.

Arkaim było okrągłą warownią składającą się z dwóch koncentrycznych bastionów wykonanych z murowanej konstrukcji o drewnianych ramach i pokrytych niewypalonymi glinianymi cegłami. W kręgach, w pobliżu bastionów, stało sześćdziesiąt pomieszczeń, które miały paleniska, piwnice, studnie i piece hutnicze. Wychodziło się z nich na wewnętrzną, okrągłą ulicę wyłożoną drewnem. Ulica była wyłożona zadaszoną rynną odwadniającą z dołami do zbierania wody. W centrum kompleksu znajdowała się prostokątna otwarta przestrzeń. Kompleks posiadał cztery wejścia, składające się z misternie skonstruowanych przejść i zorientowanych na punkty kardynalne. Według V.A. Shnirelmana „Wszystkie dowody sugerują, że osada została zbudowana według wspólnego planu, który wskazuje na społeczeństwo o rozwiniętej strukturze społecznej i lokalnych przywódcach o wysokim autorytecie”.[4]

Uczeni zidentyfikowali strukturę Arkaim jako miasto "odtwarzające model wszechświata" opisane w starożytnej aryjskiej/irańskiej literaturze duchowej, Wedach i Aweście.[3] Konstrukcja składa się z trzech koncentrycznych pierścieni murów i trzech promienistych ulic, odzwierciedlających miasto Króla Yima opisane w Rygwedzie.[5] Ściany fundamentowe i pomieszczeń drugiego kręgu są zbudowane według tego, co niektórzy badacze opisali jako „swastyka”;[6] ten sam symbol znajduje się na różnych znalezionych tam artefaktach.[7]

Ufortyfikowana cytadela Arkaim pochodzi z XVII i XVI wieku p.n.e.[potrzebny przypis] Ponad dwadzieścia innych konstrukcji zbudowanych według podobnych wzorców znaleziono na większym obszarze rozciągającym się od południowego Uralu na północ od Kazachstanu, tworząc tak zwaną „Krainę Miast”.[4]

Pomiary

Częściowa rekonstrukcja zabudowy Arkaim.

Osiedle obejmowało około 20 000 metrów kwadratowych (220 000 stóp kwadratowych). Średnica otaczającej ściany wynosiła około 160 metrów (520 stóp), a jej grubość wynosiła 4 do 5 metrów (13 do 16 stóp). Wysokość wynosiła 5,5 metra (18,04 stopy). Osada była otoczona fosą o głębokości 2 metry (6 stóp 7 cali).

Były cztery bramy, z główną zachodnią. Pomieszczenia miały powierzchnię od 110 do 180 metrów kwadratowych (1 200 do 1 900 stóp kwadratowych). Pomieszczeń w zewnętrznym kręgu było trzydzieści dziewięć lub czterdzieści, a drzwi otwierały się na okrągłą ulicę. Pomieszczeń na wewnętrznym pierścieniu było dwadzieścia siedem, rozmieszczonych wzdłuż wewnętrznej ściany, z drzwiami otwierającymi się w kierunku centralnego placu o powierzchni około 25 na 27 metrów (82 na 89 stóp).

Zdanowicz szacuje, że w Arkaim mogło mieszkać około 1500 do 2500 osób. Mury Arkaim otaczały pola uprawne o wymiarach 130–140 metrów na 45 metrów (430–460 stóp na 150 stóp), nawadniane systemem kanałów i rowów.

Wpływ społeczny

Ruchy religijne i mistycyzm

Kultowe kręgi wykonane przez rodzimowierców w pobliżu Arkaim.

Odkrycie Arkaim ożywiło debatę na temat pierwotnej ojczyzny Indoeuropejczyków, potwierdzając pozornie jego położenie w środkowej Eurazji.[8] Po ich odkryciu, Arkaim i Kraina Miast zostały przedstawione jako „kraina Aryjczyków”, centrum ich monarchicznej państwowości, a ostatecznie model nowej duchowej cywilizacji zharmonizowanej ze wszechświatem.[9][10] Agencje związane z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym krytykowały taką działalność archeologii Arkaim.[11]

Odkrycie Arkaim i Krainy Miast podsyciło rozwój szkół myślenia wśród rodzimowierców, Rerikian, Zoroastrian i innych grup, które uważają to stanowisko archeologiczne za drugą ojczyznę Aryjczyków, którzy pierwotnie mieszkali w regionach arktycznych [potrzebny przypis] i migrowali na południe, gdy pogoda stała się lodowata, a następnie rozprzestrzenili się ze środkowej Eurazji na wschód, południe i zachód, zakładając inne cywilizacje. Według nich cała wedyjska wiedza pochodzi z południowego Uralu.[12] Niektórzy z nich identyfikują Arkaim jako Asgard Odyna, znany z literatury germańskiej. Rosyjski ruch zoroastryjski identyfikuje Arkaim jako miejsce, w którym uodził się Zoroaster.[13] Arkaim jest określany jako "narodowa i duchowa świątynia" Rosji[3] i stał się miejscem świętym dla rodzimowierców, Zoroastrian i innych ruchów religijnych.[13]

Wizyta Władimira Putina i „rosyjska idea”

Prezydent Rosji Władimir Putin odwiedził to miejsce w 2005 r., spotykając się osobiście z głównym archeologiem Gennadijem Zdanowiczem.[14] Wizyta cieszyła się dużym zainteresowaniem rosyjskich mediów. Przedstawiały one Arkaim jako „ojczyznę większości współczesnych ludzi w Azji i częściowo w Europie”. Nacjonaliści nazwali Arkaim „miastem rosyjskiej chwały” i „najstarszym słowiańsko-aryjskim miastem”. Zdanowicz podobno przedstawił prezydentowi Arkaim jako możliwą "narodową ideę Rosji",[15] nową ideę cywilizacji, którą Shnirelman nazywa "ideą rosyjską".[9]

Przypisy

  1. ↑ Ludmila Koryakova, Philip L. Kohl. Complex Societies of Central Eurasia from the 3d to the 1st Millennia b.c.: Regional Specifics in the Light of Global Models. „Current Anthropology”. 41 (4), s. 638–642, 2000. University of Chicago Press. DOI: 10.1086/317391. JSTOR: 10.1086/317391. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Shnirelman 1998 ↓, s. 33.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Shnirelman 1998 ↓, s. 35.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Shnirelman 1998 ↓, s. 34.
  5. ↑ Jones-Bley i Zdanovich 2002 ↓, s. 45.
  6. ↑ Jones-Bley i Zdanovich 2002 ↓, s. 163.
  7. ↑ Jones-Bley i Zdanovich 2002 ↓, s. 324.
  8. ↑ Shnirelman 1998 ↓, s. 33–34.
  9. ↑ 9,0 9,1 Shnirelman 1998 ↓, s. 36.
  10. ↑ Shnirelman 2012 ↓, s. 27.
  11. ↑ Fedor Petrov, Наука и неоязычество на Аркаиме (Science and Neopaganism at Arkaim), 29 czerwca 2010 [dostęp 2017-07-03].
  12. ↑ Shnirelman 1998 ↓, s. 37.
  13. ↑ 13,0 13,1 Shnirelman 1998 ↓, s. 38.
  14. ↑ Shnirelman 2012 ↓, s. 27–28.
  15. ↑ Shnirelman 2012 ↓, s. 28.

Źródła

  • Victor A. Shnirelman. Archaeology and ethnic politics: the discovery of Arkaim. „Museum International”. 50 (2), s. 33–39, 1998. UNESCO, Blackwell Publishers. DOI: 10.1111/1468-0033.00146. ISSN 1350-0775. 
  • Victor A. Shnirelman, The Archaeology of Power and Politics in Eurasia: Regimes and Revolutions, Charles W. Hartley (red.), G. Bike Yazicioğlu i Adam T. Smith, wyd. Archaeology and the National Idea in Eurasia, Cambridge University Press, 2012, s. 15–36, ISBN 978-1-107-01652-1.
  • Karlene Jones-Bley, Gennady D. Zdanovich: Complex Societies of Central Eurasia from the 3rd to the 1st Millennium BC. London i New York: Institute for the Study of Man, 2002. ISBN 978-0-941694-83-4.

Linki zewnętrzne

.Ten artykuł bazuje na treści podobnej strony z angielskiej Wikipediii, gdzie można podejrzeć historię jej edycji oraz autorów. Strona ta została przetłumaczona i umieszczona w Wedapedii, gdyż nie było jej na polskiej Wikipedii, a próby jej dodania zostały odrzucone przed tamtejszych redaktorów. Jej edycje i autorów po imporcie można zobaczyć w historii strony. Prawa autorskie: licencja CC-BY-SA 3.0 oraz GNU FDL
Źródło: „https://wedapedia.pl/index.php?title=Arkaim&oldid=50”