| UWAGA |
|---|
Większość artykułów w portalu to nasze własne teksty z kluczowych dziedzin związanych z naszą misją. Spora część materiałów pochodzi też z polskiej wersji Wikipedii, gdzie były odrzucone ze względu na politykę redaktorów (przeczytaj o krytyce Wikipedii). Są też i takie, które zostały przeniesione na nasze strony, gdyż stanowią istotne uzupełnienie merytorycznej treści naszego serwisu. Wszystkie artykuły podlegają edycji przez naszych Użytkowników, dlatego ich wersje mogą się różnić od prezentowanych na innych witrynach. |
Alicja Nagórko
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1947 |
| Profesor doktor habilitowana nauk humanistycznych | |
| Specjalność: językoznawstwo polonistyczne, slawistyka, językoznawstwo zachodniosłowiańskie | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1977 |
| Habilitacja |
1986 |
| Nauczycielka akademicka | |
| uczelnia |
Uniwersytet Warszawski; Wydział Polonistyki; Instytut Języka Polskiego |
Alicja Teresa Nagórko (ur. 1947[1]) – polska językoznawczyni[2]. Zajmuje się słowotwórstwem polskim i słowiańskim, semantyką i pragmatyką w ujęciu kontrastywnym, etnolingwistyką, teolingwistyką, metaleksykografią, kontaktami językowymi oraz polityką językową[3].
Życiorys
Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat uzyskała w 1977 na podstawie pracy Motywacja słowotwórcza rzeczowników we współczesnym języku polskim (analiza ilościowo-jakościowa)[3]. Habilitowała się w 1986[4][5]. Jej rozprawa habilitacyjna poruszała zagadnienia derywacji przymiotników[6].
W latach 1988–1990 jako profesor gościnny wykładała na Uniwersytecie Wileńskim, w okresie 1994–1995 pełniła tę funkcję na Uniwersytecie Humboldtów[3]. W 1991 została powołana na stanowisko profesora w Uniwersytecie Warszawskim, a w latach 1990–1994 była prodziekanem Wydziału Polonistyki[6]. W 1996 powołano ją na katedrę językoznawstwa zachodniosłowiańskiego w Instytucie Slawistyki HU[3]. W latach 2006–2008 była dyrektorem Instytutu[6]. Od 1 października 2012 w stanie spoczynku[6].
Jest członkinią Komisji Słowotwórczej (od 1996) i Komisji Socjolingwistycznej (od 2009) przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów oraz Rady Programowej germanistycznego rocznika „Convivium” i Rady Naukowej „Poradnika Językowego”. Należy do Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (od 1972), Towarzystwa Societas Jablonoviana e.V. i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[6].
Wybrana twórczość
- Zarys gramatyki polskiej, wyd. I PWN Warszawa, 1996.
- Zarys gramatyki polskiej (ze słowotwórstwem) (jako wyd. III. 1998, rozszerzone wyd. VII. 2003, liczne dodruki do 2009).
- Dystynktywny słownik synonimów (z M. Łazińskim i H. Burkhardt), Universitas Kraków 2004.
- Lexikologie des Polnischen, Olms, Hildesheim–Zürich–New York 2007.
- Podręczna gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 2010.
Przypisy
- ↑ 69033182, viaf.org [dostęp 2020-01-27] (ang.).
- ↑ Nagórko, Alicja, Databáze Národní knihovny ČR [dostęp 2020-01-25] (cz.).
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 ALICJA NAGÓRKO, Katedra Lingwistyki Kulturowej i Socjolingwistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego [dostęp 2020-01-25] (pol.).
- ↑ Wolters Kluwer, Stopnie naukowe doktora habilitowanego., OpenLEX [dostęp 2020-01-25] (pol.).
- ↑ Prof. dr hab. Alicja Teresa Nagórko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2022-01-19].
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Alicja Nagórko, Towarzystwo Naukowe Warszawskie (pol.).