UWAGA
Strona jest ponownie oddana do uzytku po zabiegach konfiguracyjnych. Jeśli zobaczą Państwo na niej jakieś błedy techniczne, prosimy o ich zgłoszenie.

Większość artykułów w portalu to nasze własne teksty z kluczowych dziedzin związanych z naszą misją. Spora część materiałów pochodzi też z polskiej wersji Wikipedii, gdzie były odrzucone ze względu na politykę redaktorów (przeczytaj o krytyce Wikipedii). Są też i takie, które zostały przeniesione na nasze strony, gdyż stanowią istotne uzupełnienie merytorycznej treści naszego serwisu. Wszystkie artykuły podlegają edycji przez naszych Użytkowników, dlatego ich wersje mogą się różnić od prezentowanych na innych witrynach.

Franciszek Sławski

Z Wedapedia
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Franciszek Sławski (ur. 13 maja 1916 w Kopyczyńcach, zm. 19 stycznia 2001 w Krakowie) – polski filolog polski, językoznawca, slawista, dialektolog, etymolog; profesor nauk humanistycznych (1954), członek Polskiej Akademii Nauk (1969) i Polskiej Akademii Umiejętności (1989); autor Słownika etymologicznego języka polskiego (1952–1982).

Życiorys

Uczeń Kazimierza Nitscha, Tadeusza Lehra-Spławińskiego, Mieczysława Małeckiego, Stanisława Pigonia. Podczas okupacji niemieckiej był uczestnikiem tajnego nauczania prowadzonego na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1974–1986 był dyrektorem Instytutu Filologii Słowiańskiej, w latach 1966–1969 dziekanem Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1961–1973 kierownik Pracowni Słownika Prasłowiańskiego w Zakładzie Słowianoznawstwa (ob. Instytut Slawistyki) PAN. Od 1954 profesor, od 1969 członek Polskiej Akademii Nauk, od 1989 członek Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1994 członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był także członkiem Austriackiej i Bułgarskiej Akademii Nauk. Wykształcił kilka pokoleń polskich slawistów, m.in. Janusza Siatkowskiego.

W 1995 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego[1].

Twórczość

Jego dorobek naukowy liczy kilkaset pozycji, w tym kilkanaście książek i obejmuje szeroką tematykę ogólnosłowiańską. Do najważniejszych publikacji Sławskiego należą prace dotyczące słownictwa słowiańskiego, jego etymologii i rekonstrukcji zasobu leksyki prasłowiańskiej. Głównym dziełem Sławskiego jest Słownik etymologiczny języka polskiego (tom 1-5, A-Ł, 1952–1982), uwzględniający ogromną literaturę naukową oraz bogaty materiał historyczny i gwarowy polski i słowiański. Współautor i redaktor Słownika prasłowiańskiego (tom 1-8, A-Gy, 1974–2001) – wypracował jego koncepcję oraz zasady i metody rekonstrukcji słownictwa prasłowiańskiego. Poza tym prace z zakresu językoznawstwa południowosłowiańskiego, zwł. bułgarskiego, oraz dotyczące języka starosłowiańskiego: Gramatyka języka bułgarskiego (1953, wznowione w 1962), Podręczny słownik bułgarsko-polski (1963, wznowiony w 1987), Przegląd i charakterystyka języków słowiańskich (1954, wspólnie z Lehrem-Spławińskim i Władysławem Kuraszkiewiczem), Zarys dialektologii południowosłowiańskiej (1962) oraz opracowanie języków słowiańskich w dziele zbiorowym Języki indoeuropejskie (1988, redaktor Leszek Bednarczuk) i rozprawy o zabytkach językowych, np. Księdze Sawy i Kodeksie Assemaniego. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[2].

Przypisy

  1. ↑ Doktorzy honoris causa UŁ. uni.lodz.pl. [dostęp 2011-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-07)].
  2. ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 262, ISBN 978-83-233-4527-5.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://wedapedia.pl/index.php?title=Franciszek_Sławski&oldid=214”