UWAGA
Strona jest ponownie oddana do uzytku po zabiegach konfiguracyjnych. Jeśli zobaczą Państwo na niej jakieś błedy techniczne, prosimy o ich zgłoszenie.

Większość artykułów w portalu to nasze własne teksty z kluczowych dziedzin związanych z naszą misją. Spora część materiałów pochodzi też z polskiej wersji Wikipedii, gdzie były odrzucone ze względu na politykę redaktorów (przeczytaj o krytyce Wikipedii). Są też i takie, które zostały przeniesione na nasze strony, gdyż stanowią istotne uzupełnienie merytorycznej treści naszego serwisu. Wszystkie artykuły podlegają edycji przez naszych Użytkowników, dlatego ich wersje mogą się różnić od prezentowanych na innych witrynach.

Kokna

Z Wedapedia
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Kokna
Ilustracja
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Rzeka
Długość 23,9 km
Źródło
Miejsce 4 km na północ od wsi Gawroniec
Współrzędne

53°37′35″N 15°56′56″E/53,626389 15,948889

Ujście
Recypient

Drawa

Miejsce poniżej wsi Rzęśnica (147,8 km Drawy)
Współrzędne

53°32′56″N 15°55′17″E/53,548889 15,921389

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak, u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Brak mapy: Złocieniec (gmina)
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, poniżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „ujście”

Kokna (Koczynka, Kokawka) – rzeka w województwie zachodniopomorskim, prawy dopływ Drawy. Długość 23,9 km, powierzchnia zlewni 142,4 km², przeciętny spadek 0,6‰.

Przebieg rzeki

Rzeka ma źródła w lesie za wsią Gawroniec. Następnie płynie przez jezioro Ostrowiec (Ostrowieckie) i jezioro Dołgie. Kilka km za jeziorem Dołgie do Kokny uchodzi rzeka Rakoń. Kokna wpada do Drawy poniżej wypływu z obszaru Drawskiego Parku Krajobrazowego (147,8 km biegu Drawy, ok. 3,5 km za mostem w Rzęśnicy)

Jakość wód

W 2009 r. przeprowadzono badania jakości wód Kokny w punkcie 2,2 km od ujścia we wsi Darskowo. W ich wyniku oceniono elementy fizykochemiczne na II klasy, elementy biologiczne określono na II klasy, stan ekologiczny na dobry, a stan chemiczny na dobry. W ogólnej dwustopniowej ocenie stwierdzono dobry stan wód Kokny[1].

Turystyka

Od jeziora Ostrowiec, poprzez jezioro Dołgie prowadzi do ujścia szlak kajakowy o długości 12,5 km. Szlak jest uciążliwy przede wszystkim ze względu na niewielką głębokość rzeki oraz zarastające koryto wierzby, choć jeszcze w 1977 określany był jako "łatwy"[2]. Na jego przebycie w obydwie strony doświadczonemu kajakarzowi wystarczy 1 dzień. Po prawej stronie ujścia Kokny, już na Drawie, przy drewnianym mostku, znajduje się pole biwakowe. Dopływ Kokny – Rakoń jest również szlakiem kajakowym (od jeziora Siecino 10,7 km), jednak uciążliwym z uwagi na płycizny i zwalone pnie drzew.

Szlak kajakowy:

  • 12,5 km - droga Drawsko PomorskiePołczyn-Zdrój (między wsiami Borne i Ostrowice), na północnym brzegu jeziora Ostrowiec
  • 11,4 km - wypływ rzeki z jeziora (Kokna nosi na tym odcinku lokalną nazwę Racza). Nieco dalej most.
  • 10,5 km – rzeka wpływa do jeziora Dołgie. Na końcu jeziora zarośnięty wypływ.
  • 5,7 km - most drogowy (Gronowo)
  • 4,3 km - do Kokny uchodzi Rakoń
  • 3,1 km – rzeka rozwidla się. Należy płynąć lewą odnogą. Nieco dalej most.
  • 0,0 km - ujście Kokny do Drawy.

Nazwa

W marcu 1949 roku wprowadzono urzędowo nazwę Kokawka, zastępując poprzednią niemiecką nazwę rzeki – Küchenfliess[3]. W październiku 1949 r. wprowadzono urzędowo nazwę Kokna[4]. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych przedstawiła nazwę Kokna[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. Ocena jakości wód powierzchniowych w województwie zachodniopomorskim w roku 2009. WIOŚ Szczecin, 2010-11-14, s. 12.
  2. Włodzimierz Łęcki: Pojezierze Drawskie. Przewodnik. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1977, s. 117.
  3. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)
  4. Zarządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 17 września 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 76, poz. 947, s. 8)
  5. Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006. ISBN 83-239-9607-5.

Bibliografia