| UWAGA |
|---|
Większość artykułów w portalu to nasze własne teksty z kluczowych dziedzin związanych z naszą misją. Spora część materiałów pochodzi też z polskiej wersji Wikipedii, gdzie były odrzucone ze względu na politykę redaktorów (przeczytaj o krytyce Wikipedii). Są też i takie, które zostały przeniesione na nasze strony, gdyż stanowią istotne uzupełnienie merytorycznej treści naszego serwisu. Wszystkie artykuły podlegają edycji przez naszych Użytkowników, dlatego ich wersje mogą się różnić od prezentowanych na innych witrynach. |
Pratwa
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 30,36 km |
| Źródło | |
| Miejsce | Pogorzałka |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | |
| Miejsce | w Siemianicach |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie brak  Brak mapy: powiat kluczborski | |
Położenie na mapie świata  | |
Pratwa (niem. Proschlitzer Bach) – rzeka w województwie opolskim, główny ciek wodny w Gminie Byczyna, lewy dopływ Prosny.
Długość rzeki wynosi 30,36 km (z czego 1,85 w Powiecie kępińskim, pozostała część w Powiecie kluczborskim). Pratwa od źródeł w Pogorzałce[1] płynie szeroką doliną, w dolnym biegu przecina północną część Pagórków Mikorzyńsko - Trzcińskich[2]. Poniżej Kochłowic (na 14 kilometrze rzeki) wybudowano w latach 1995-1996 zbiornik retencyjny "Biskupice-Brzózki", który spiętrza wody w akwen o powierzchni 42 ha (powierzchnia zalewowa 100 ha) i pojemności 535000 m³. Docelowo pojemność tą można zwiększyć o dodatkowe 237000 m3. Jego budowa była związana ze znacznym obniżeniem wód gruntowych na terenach położonych na zachód od Byczyny[3]. Na brzegu zbiornika odtworzony wczesnośredniowieczny gród słowiański[4].
Miejscowości nad Pratwą[5]:
Przypisy
- ↑ Strategia rozwoju obszarów wiejskich LGD Górna Prosna
- ↑ Gminna biblioteka publiczna w Trzcinicy, Położenie geograficzne Trzcinicy
- ↑ BIP Starostwo Kluczborskie
- ↑ Zbigniew Bereszyński, Słowiańskie ślady nad brzegami Pratwy, Gazeta Opole 25 lutego 2010
- ↑ Pratwa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 21.