| UWAGA |
|---|
Większość artykułów w portalu to nasze własne teksty z kluczowych dziedzin związanych z naszą misją. Spora część materiałów pochodzi też z polskiej wersji Wikipedii, gdzie były odrzucone ze względu na politykę redaktorów (przeczytaj o krytyce Wikipedii). Są też i takie, które zostały przeniesione na nasze strony, gdyż stanowią istotne uzupełnienie merytorycznej treści naszego serwisu. Wszystkie artykuły podlegają edycji przez naszych Użytkowników, dlatego ich wersje mogą się różnić od prezentowanych na innych witrynach. |
Zuzanna Topolińska
 Zuzanna Topolińska | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
językoznawczyni |
Zuzanna Topolińska (ur. 21 stycznia 1931 w Warszawie) – polska językoznawczyni, slawistka.
Zuzanna Topolińska urodziła się w Warszawie, w rodzinie inteligenckiej. Jej ojciec był historykiem, przed wojną pracował jako dyrektor programowy w Polskim Radiu. Maturę zdała w 1948 roku w Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w Kielcach[1].
Podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Łódzkim (planowała studiować reżyserię w Wyższej Szkole Teatralnej, czego warunkiem było ukończenie studiów filologicznych). Wśród jej wykładowców byli Zdzisław Stieber, Tadeusz Kotarbiński i Stefania Skwarczyńska. Studia ukończyła w 1952 roku[2], po czym podjęła pracę w Państwowym Instytucie Wydawniczym. Dzięki współpracy ze Zdzisławem Stieberem przeszła do tworzonej przez niego Pracowni Dialektologicznej Polskiej Akademii Nauk, która później stała się Instytutem Slawistyki PAN [1].
W 1959 uzyskała stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim (promotorem był Zdzisław Stieber), habilitację uzyskała w 1964 roku, na tej samej uczelni. W 1974 roku uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1978 profesora zwyczajnego [1].
Była profesorem wizytującym na University of Chicago (1967) oraz UCLA (1988) [2].
Od 1975 profesor Instytutu Języka Polskiego PAN, od 1983 członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, od 1991 – PAU, także członek Macedońskiej Akademii Nauk i Sztuk. Tworzy prace z zakresu fonologii, iloczasu, składni, dialektologii polskiej i słowiańskiej, m.in.: Stosunki iloczasowe polsko-pomorskie (1964), Kashubian (1980), Remarque on the Slavic Nounphrase (1984, wspólnie z Bożidarem Widoeskim), Język, człowiek, przestrzeń (1999), Języki słowiańskie w perspektywie ekolingwistycznej (2003, wspólnie z Władysławem Lubasiem i Ivanem Ohnheiserem), słownik polsko-macedoński i macedońsko-polski (wspólnie z Božidarem Widoeskim i Włodzimierzem Pianką). W Instytucie Języka Polskiego PAN kierowała zespołem, który doprowadził do wydania zespołowej Gramatyki języka polskiego t. 1-2 (1983). Od wielu lat mieszka w Macedonii w Skopju (gdzie pracowała w Macedońskiej Akademii Nauk i Umiejętności, a także na Uniwersytecie im. Cyryla i Metodego). Uzyskała obywatelstwo macedońskie; jest członkinią Macedońskiej Akademii Nauk (MANU).
Odznaczeni i nagrody
- Order Flagi Jugosławii (1990)
- doktora honoris causa Uniwersytetu Świętych Cyryla i Metodego w Skopju (1997)
- doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego (2016)
Przypisy
Bibliografia
- Encyklopedia języka polskiego, pod red. S. Urbańczyka i M. Kucały, wyd. 3, Wrocław 1999